کد : 01433178

به جرم زن بودن و با نمایش های قرن بیستمی و روشنفکر مآبانه همچنان دستانت را بستند یادشان رفته که تو زنی که دستانت مهر می آفریند ،که به هر چه دست بزنی،جان می گیرد که تو همانی که از تو زاییده شده اند و هنوز دهانت را بسته اند نه با چسب که با چند لایحه و تبصره و ماده، که حرف نزنی چون تو اگر قضاوت کنی عادلانه ترین قضاوت خواهد بود و اگر حکم دهی انسانی ترین حکم، این را نمی خواهند از آشوبی که در دنیا بر پاست ماهی می گیرند و نانشان آجر می شود اگر تو به مهر حکم کنی و از آن بدتر آزادی اندیشه ات را حصار کشیده اند. از وقتی به دنیا آمدی به تو گفته اند که قاعده همین است، بپذیر. ولی تو ای زن نپذیر و بدان قاعده این نیست تو نصف نیستی، تو دومی نیستی..... دستانت را باز کن ، زندگیت را رقم بزن لبهایت را باز کن،حرفت را بزن و مهمتر از همه آزاد بیندیش که تن دادن به ظلم گناهش کمتر از ظلم کردن نیست.